На гости кај првачињата

Само што седна, Верето ме праша - Лазо, која е твојата омилена сказна?
- О, сите... многу се.
- Една кажи... Омилена од детските години. Не од оние што си ги читал, туку од оние што си ги слушал од татко ти? - Во нејзиниот поглед прочитав повеќе молба отколку прашање.
- Денес треба да им зборувам на моите првачиња за сказните. А треба да им раскажам и некоја сказна...
- Ти треба помош? Сакаш ли да дојдам кај тебе и да им ја раскажам мојата омилена сказна?
- Па, на тоа мислев и јас, ама ми е незгодно да те прашам... да не ти е тешко?
- Не... тоа би било прекрасно. А на кој час ја имаш сказната?
- Сега. На првиот час.
- Сега не ќе можам... имам во осмо. Треба да им ги објаснувам стилските особености на Тешкото. Втори час имам со петто. Тие знаат што е сказна. Ја знаат приказната, па ќе ни бидат од корист.
По првиот час, им објаснив на петтоодделенците дека ќе им бидеме гости на првачињата и дека ќе им ја раскажам приказната  за Момчето и четириесетте калуѓери...
Кога влеговме во училницата на првачињата, тие веќе беа испоседнати во полукруг и не’ чекаа.

 

 Беа одлични слушатели. Додека раскажував, правев актуализации, а едно од дечињата се согласи да го позајми своето име за јунакот од приказната... се викал Димитар. Името си го изговори одвај чујно. СЕ согласи и да го викам Мите. Слушаше со ширум отворени очи... ми го голташе секој збор.

Приказната траеше колку еден школски час... остана време за краток разговор. Децата на одмор заминаа разговарајќи кој од нив што би одбрал од сказната... сите го посакувале јагнето, зашто тоа ќе им давало златни парички, па со нив ќе можеле да си купуваат што ќе посакаат. Ова за мене беше прекрасно искуство, а децата - верувам дека долго ќе го паметат овој час.