Веќе подолго време со моите ученици се договаравме за прошетка до Цареви Кули, но се’ нешто не спречуваше... некогаш имав семинар, друг пат не чинеше времето, а бидејќи овој ни е последниот викенд, децата запнаа - да одиме по секоја цена. Иако метеоролошкиот билтен најавуваше врнежлив викенд, тие беа упорни. Сепак, се договоривме - место до Цареви Кули, да одиме до манастирот Св. Илија, омилено место за прошетки на струмичани. Бевме договорени во 11. 15 минути да се најдеме пред Ловен Дом. Бев во таксито пред ГЛОБАЛ кога ми заѕвони мобилниот... - Професоре, овде врне! Нема да дојдеме... ми се јави Лина. И’ реков да се вратат дома, бидејќи и во градот времето не чини. Место да се вратам дома, наминав кај еден другар во неговата менувачница. Не поминаа ни дваесетина минути, моболниот повторно ми заѕвони. - Професоре, дождот престана, ние идеме!
Одвај успеав да ги убедам дека сега во градот не чини времето и дека се очекува пороен дожд. Бев тргнал накај дома кога мобилниот и по трет пат ми заѕвони... овој пат ми се јавија од Струмица, на мое запрепастување. - Во Глобал сме! Ќе Ве чекаме кај Тинекс!
- Седете таму каде што се... веднаш доаѓам!
Иако над градот се беа надвиснале облаци, не сакав да ги оставам сами... Ми беше страв да не им се случи нешто, зашто знаев дека од дома се пуштени на моја одговорност. Со две таксиња се префрливме до Ловен Дом, а потоа продолживме пеш по трим патеката што води до манастирот.
Речиси на секој чекор застануваа да се сликаат со своите мобилни... беа восхитени од глетката.
Нема коментари:
Објави коментар