Долго време не знаевме дека сме внуци на ист дедо, а од различни баби. Тоа, нашите татковци, го криеја од нас како најсвета тајна. Дедо ми Лазар, бог да го прости, пред стотина години ја напуштил Вељуса и дошол во Чифликот во Струмица, па се оженил со Ѓурѓа. Бил домазет. Таа му ги родила : Кољо, Костаќе, Васил, Пано и Родна. Потоа Ѓурѓа се упокоила.
Кољо веќе бил голем кога татко му, Лазар, се преженил со Софија, но на Родна, која имала само три- четири години и’ требало мајка, па „новата“ мајка си ја завикала - мамо. Софија, чие семејство по палењето на Дојран се населило во Струмица, имала прележано шпански грип, па на своите деца - Миле, Александар и Драга им оставила во „наследство“ отпорност кон таа опака болест.
Од нашето последно видување беа поминале повеќе од триесетина години. Сега веќе подостарени, со по некој колограм повеќе и бели влакна во косата. Зоран е веќе дедо, а јас таа „титула“ допрва ќе треба да ја очекувам. Главен „виновник“ за таа средба е Марија, неговата жена, која неочекувано, без никакво барање, самата се понуди да ми помогне околу книгата.
За неа знаев од весници дека лекува со билки. И сега го прави тоа... кај неа доаѓаат и наоѓаат лек за својата болест луѓе од секаде. Има многу пријатели, а малку роднини. Таа е поголем Партик од својот сопруг - Зоран. Ведра е, секогаш насмеана и полна со љубов и разбирање за сите. Ја паметам кога беше млада невеста, а сега подостарела... се изменила. На неа личи, ќерка и’ Лени, која го носи името на баба и’ Лена, од која го наследила гласот и љубовта кон пеењето.
Нема коментари:
Објави коментар