Иако ми е многу блиску, иако многу спомени од детството и младоста ме врзуваат со Дојран, одамна не бев стапнал таму. А одев таму и кога се претвараше во мочуриште...кога за да дојдеме до водата, газевме во милта до колена. Со нас беа и нашите деца. Тогаш беа мали и му се радуваа на езерото, а никогаш не го беа виделе во убаво светло. А јас бев тажен, зашто пред себе гледав како умира дел од мене, од мојата младост, од моето детство.
Наутро го гледав духот на езерото, кој талкаше низ школките и калта...онаму каде некогаш плискаа брановите.
Последен пат бев 2002г. кога свечено се пушташе каналот за спас на Дојранското Езеро. Се разочарав кога во таа маса народ од цела Македонија, не познав ниеден дојранчанец. Ниту еден званично не изнајде сили да се заблагодари за големиот гест...а сите живееја и зависеа од езерото.
Денес, се изненадив од она што го видов и чув. Езерото се враќа во живот, а ги нема школките на брегот...ја нема калта. Плажите се чисти... Сите дојранчани едногласно признаваат дека се чувствуваат огромни промени, со промената на локалната власт. Се радувам дека езерото се полни...Догодина ќе има кај да одиме на одмор, ние што престанавме да одиме.
Нема коментари:
Објави коментар